Street Painting Team... : Ανδρέας Σούτης

Η Street Painting Team συναντά ...τον μουσικό Ανδρέα Σούτη.

Ανδρέας Σούτης

¨Θα ήθελα να ζω σε έναν κόσμο που όλοι θα κρατούσαν στα χέρια τους ένα μουσικό όργανο. Αν όλοι κρατούσαμε ένα μουσικό όργανο, δεν θα κρατούσαμε πιστόλια¨.

Είχαμε την χαρά να μιλήσουμε με τον μουσικό Ανδρέα Σούτη. Ο Ανδρέας μια έντονη προσωπικότητα όπως μπορεί κάποιος να φανταστεί έναν πραγματικό μουσικό και καλλιτέχνη του δρόμου. Μια πολύ καθαρή φωνή που η μουσική δεν είναι μόνο το επάγγελμα του, αλλά ο τρόπος ζωής και έκφρασης του.

Ανδρέα, από πού κατάγεσαι;

Ο πατέρας μου γεννήθηκε στην Κέρκυρα από όπου έφυγε όταν ήταν τριών ετών, μέσα στον πόλεμο. Δεν επέστρεψε εκεί ποτέ. Την Κέρκυρα την έχω δει μόνο στον χάρτη. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Εδώ και δέκα χρόνια ζω στην Κρήτη. Από μικρός ήθελα να φύγω από την Αθήνα, αγαπούσα την Κρήτη και τον πολιτισμό της. Έτσι, όταν βρήκα την ευκαιρία, ήρθα για να μείνω.

Ποια ήταν η σχέση σου με την Κρητική μουσική;

Την άκουγα, κυριολεκτικά, και όπως θέλεις πάρ'το. Η Κρητική μουσική είναι διονυσιακή. Εδώ είχα την ευκαιρία να βρεθώ με παραδοσιακούς Κρητικούς μουσικούς, και αυτοί με διδάξανε πώς να κρατώ τα πάσα.

Πρόδρομος Ζάνης (μπουζούκι, φωνή), Μανώλης Βλάχακης (μπουζούκι, φωνή)), Ανδρέας Σούτης (κιθάρα, φωνή)
Φωτογραφία : loukasmichalopoulos.blogspot.com

Έχεις βρεθεί σε άλλες χώρες ως μουσικός;

Στην ηλικία από 19 μέχρι 24 ετών έζησα στο Λονδίνο, και ήταν ένα μεγάλο σχολείο για μένα. Ακόμα και στο παμπ της γειτονιάς μου μπορούσα να παρακολουθήσω οποιαδήποτε μέρα της εβδομάδας μεγάλους μουσικούς. 'Εμαθα πολλά παρακολουθώντας τους, και μετά μελετώντας όσα είδα και άκουσα. Χμ, η πρώτη φορά που έπαιξα "έξω" ήταν στο μετρό του Λονδίνου. Ήθελε θράσος για να παίξω τα μπλουζ εκεί (σα νεαρός Έλληνας που ήμουν). Τον τελευταίο χρόνο που έμεινα εκεί συμμετείχα σε μια μπλουζ-ροκ μπάντα ως τραγουδιστής.

Προτιμάς να παίζεις στον δρόμο, ή στα μπαρ;

Και τα δυο έχουν τα συν και τα πλην τους. Ποτέ δεν έχω κάνει συμβιβασμούς στην μουσική μου, οπουδήποτε και να έχω παίξει. Παντού έχω κάνει βέβαιο ότι θα παίξω ό,τι θέλω. Τώρα, όταν παίζεις μια συναυλία σε ένα μαγαζί έχεις περίπου τρεις ώρες. Αν λοιπόν ένα σετ δυο-τριών κομματιών δεν πάνε και πολύ καλά, έχεις αρκετό χρόνο να το διορθώσεις. Απ' την άλλη, όταν παίζεις στον δρόμο είναι αλλιώς. Εκεί έχεις 20 με 30 δευτερόλεπτα για να τραβήξεις την προσοχή του περαστικού. Εκεί λοιπόν, στον Δρόμο μπορείς να δοκιμάσεις και να κάνεις τα πειράματά σου. Από αυτήν την άποψη ο Δρόμος είναι το μεγαλύτερο ωδείο, αλλά και το καλύτερο πανεπιστήμιο. Δεν βάζει ο νους σου πόσα πράγματα μαθαίνει για το οικόσιτο που λέγεται "άνθρωπος", ο άνθρωπος που θα καθίσει να παίξει μουσική στην άκρη του δρόμου.

Είχες ποτέ προβλήματα με την Αστυνομία;

Σίγουρα! Αν και πάντα προσπαθώ να παίζω μακρυά από εμπορικά καταστήματα και σπίτια ώστε να μην ενοχλώ. Παρ' όλα αυτά συχνά θα υπάρξει και το μπατσόνι που βαριέται και δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει παρά να έρθει μπροστά στην απλωμένη θήκη και να ασκήσει την εξουσία που νομίζει πως έχει. Περισσότερο έχω παίξει έξω στους δρόμους των Αθηνών, και τα στέκια μου ήταν οι Αέρηδες, η Ερμού, και η Διονυσίου Αεροπαγίτου. Για να είμαι ειλικρινής όμως, μικρότερο πρόβλημα είναι τα μπατσάκια, παρά κάτι "συνάδελφοι".

Δεν υπάρχει αλληλεγγύη μεταξύ σας;

Είναι ζούγκλα! Υπάρχουν βέβαια μερικές λαμπρότατες εξαιρέσεις από τις οποίες έχω διδαχτεί πολλά. Εδώ θέλω να μνημονεύσω έναν άνθρωπο. Όταν πρωτοβγήκα στον δρόμο συνάντησα έναν βετεράνο. Έπαιζε μιαν απίστευτη μουσική, ολότελα δικιά του. Είχα βρει λοιπόν ένα πεζούλι κοντά του πήγα και τον ρώτησα

-"σε πειράζει αν κάτσω εκεί να παίξω;"

- "τι ενισχυτές έχεις;'"

-"κανέναν"

-"κάτσε να παίξεις όσο θέλεις".

Ήταν ο Γιώργος Γαβαλάς. Με δίδαξε πολλά, κυρίως με την ευγένειά του αλλά και με την εμπειρία του. Τέτοιος είναι ο αληθινός μουσικός, δεν γίνεται "σκύλος" αλλά παραμένει ανθρώπινος. Τώρα, κάτι τύπους που παίζουν τρία βαλσάκια στο ακκορντεόν τους όλη τους την ζωή, δεν τους θεωρώ μουσικούς, αλλά "σκύλους", και ξέρω ότι οι τέτοιοι μπορούν να γίνουν αδίστακτοι. Τελευταία φορά που έπαιξα στους δρόμους των Αθηνών ήταν πριν δυο χρόνια. Πάντα προτιμούσα να παίζω αργά την νύχτα (στην Ερμού σίγουρα), μετά που τα μαγαζιά έχουν κλείσει, και τα απορριματοφόρα έχουν καθαρίσει τον δρόμο, και έχει ησυχία. Αλλά το τοπίο ήταν τόσο διαφορετικό, σε σχέση με δέκα χρόνια πριν, κάθε δέκα μέτρα και ένας να παίζει, ακόμα και στις μία ώρα τη νύχτα.

Δεν είναι καλό αυτό;

Καθόλου καλό δεν είναι. Ειδικά όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους που δεν σέβονται ότι πρέπει να υπάρχει όριο στα ντεσιμπέλ. Κάποιοι κατεβάζουν ηχοσυστήματα στον δρόμο, ο καθένας μπορεί να έχει στο τηλέφωνο του μια μπάντα "μπακάπ" και να παριστάνει τον ροκ σταρ. Αλλά αυτό είναι αθέμιτο.

Θεωρείς ότι ο μουσικός πρέπει να έχει ένα συγκεκριμένο προφίλ σε προσωπικό επίπεδο να τον χαρακτηρίζει?

Όχι, για να ασχοληθεί ένας άνθρωπος με την μουσική πρέπει να έχει ¨πρόβλημα στον εγκέφαλο¨, οι λογικοί άνθρωποι δεν ασχολούνται με καμία τέχνη. Άλλος είναι ο άνθρωπος την ώρα που παίζει την μουσική, και άλλος ο ίδιος άνθρωπος την ώρα που κάθεται να φάει ή να μιλήσει με τους φίλους του . Ο μουσικός μετουσιώνεται την ώρα που παίζει . Πιστεύω ότι το έργο δεν συνδέεται με τον χαρακτήρα, το έργο από ένα σημείο και μετά δεν ανήκει στον δημιουργό του.

Όταν ας πούμε έχουμε να κάνουμε με ένα συνθέτη του βεληνεκούς του Θεοδωράκη , δεν του ανήκει πλέον η ¨Δραπετσώνα ¨ , ανήκει στο λαό ολόκληρο. Άρα ο Θεοδωράκης δεν με νοιάζει αν έχει βγάλει πολλά λεφτά . Ο συγκεκριμένος έχει περάσει ήδη στην Αθανασία με το έργο του. Ο μουσικός πρέπει να επηρεάζει το κοινό και την εποχή του με το έργο του.

Πιο πολύ δουλειά έχω ρίξει να επιλέξω τα τραγούδια που θα πω, παρά να τα διασκευάσω για να καταλάβεις.

Η Μπλουζ μουσική πως μπήκε στο ρεπερτόριο?

Τα Μπλουζ τα αγαπώ από παιδί. Για να μάθεις να τραγουδάς Ροκ πρέπει να μάθεις να τραγουδάς Μπλουζ . Κλείστηκα λοιπόν στο σπίτι μου και μελέτησα καλά για να μπορώ να παίξω. Μαθαίνω, παίζοντας με μουσικούς που είναι καλύτεροι από εμένα.,είναι σαν το σκάκι ένα πράγμα . Εάν παίζεις συνέχεια με τον μικρό σου αδερφό δεν θα μάθεις ποτέ, αν παίξεις με τον μπαμπά σου που είναι καλύτερος κάτι θα μάθεις.

Δισκογραφικά έχεις κάνει κάτι? Και τι σχέδια έχεις για το μέλλον.

Έχω κάνει ένα δίσκο με τους ¨Μην πυροβολείτε τον πιανίστα¨, την μπάντα που είχαμε στην Αθήνα από το ‘83 έως το 2000. Έχω κάνει διάφορα ντέμο από μόνος μου τα οποία ανεβάζω και στο ίντερνετ.

¨Μην πυροβολείτε τον πιανίστα¨

Εδώ στην Κρήτη κάναμε την μπάντα MOJO TOOTH και το σημερινό μου σχήμα με το μουσικό Βασίλη Καλιαμπέτσο τους CROSSING VIBES .

Χαίρομαι για τις συνεργασίες μου και τους συμπαίκτες μου τους έχω σαν αδέρφια. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου έξω από την μουσική. Θα ήθελα να επεκτείνω τις συνεργασίες μου και να ξανακάνουμε μια μπάντα με ορίτζιναλ δικά μας κομμάτια , κάτι που με τους Crossing Vibes ελπίζουμε να κάνουμε στο μέλλον.

Δεν έχω καμία ασφάλεια, ούτε σύνταξη ξέρω θα πάρω, οπότε για μένα ο δρόμος θα είναι το ¨συνταξιοδοτικό¨ μου. Και τα πράγματα θα είναι ακόμα πιο άγρια τότε.

Crossin' Vibes

Ανδρέα θα ήθελες κάτι να προσθέσεις?

Να πω ένα απλό πράγμα. Η μουσική είναι μέσα στον άνθρωπο , δεν νοείται ζωή χωρίς την μουσική. Όλες οι Θρησκείες και όλοι οι Πολιτισμοί έχουν την μουσική τους, σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας δεν υπάρχει ούτε μια θρησκεία στον κόσμο να μην έχει την μουσική της. Άρα η μουσική σε συνδέει με κάτι ανώτερο.Πιστεύω ότι η μουσική παίζει τον μουσικό, και όχι ο μουσικός την μουσική . Επίσης η μουσική δεν είναι μόνο για τους βιρτουόζους, θα ήθελα να ζω σε ένα κόσμο που όλοι θα είχαν στα χέρια τους ένα μουσικό όργανο. Αν όλοι κρατάγαμε ένα μουσικό όργανο δεν θα κρατούσαμε πιστόλια.